ජීව විද්‍යාව හැදැරුවෙ වෛද්‍යවරයෙකු වෙන්න ආසාවෙන් ද​?

Yasanuwan Basuru අංකල් ජීව විද්‍යාව හදාරුවෙ වෛද්‍යවරයෙකු වෙන්න ආසාවෙන් ද​?
චිත්‍ර වලට ආසාවෙන් ජීව විද්‍යාව කරපු කෙනෙක් ඇහුවමයි. ඇයි උසස් පෙලට කලා විශයන් නොකලේ?

ජීව විද්‍යා අංශයෙන් හැදැරුවාට
වෛද්‍යවරයෙක් වෙන්න මට කවදාවත්ම
ආශාවක් තිබුණෙ නෑ.
කොළේක බෙහෙත් ලියා දීල
රෝගියා වෙන අයට භාරදීල
තෘප්තිමත් වෙන්න මට බැහැ.
බෙහෙත් හදන එක, හෙදකම ආදී
සියල්ලම මගේ අනුදැනුමෙන්
කරන්න පුලුවන් නම් විතරක්
වෛද්‍යවරයෙක් වෙන්න මම කැමතියි.

කෙනෙක් මාව විශ්වාස කළොත්
ඔහු සුව වෙන තුරු වගකීම
මා සතුව, මගේ පාලනය යටතේ නැත්නම්
මම වෛද්‍යවරයෙක් වෙන්න කැමති නෑ.
මේ හේතු මට එදා හිතුණ බවක්
මට මතක නෑහැ.
ඇත්තටම මම පටන් ගනිද්දි අරමුණු කළේ
පිළිකාව වැනි බෙහෙත් නැති රෝගවලට
බෙහෙත් සොයන විද්‍යාඥයෙක් වෙන්නයි.
විපස්සනා ලැබුණට පස්සෙ
ඒ අවශ්‍යතාවය ගිළිහුණා කියල
මම හිතනවා.

මිනිස් ඉතිහාසයෙහි කිසිවෙක්
මෙතෙක් ප්‍රතිකාර සොයාගෙන නොතිබුණ,
අහිංසක මිනිසුන් දරුණු අපරාධ කාරයන් බවට
මොහොතකින් පත් කරන්නට හැකියාව ඇති
ඉතාම අසාධ්‍ය භයානක රෝගවලට,
ම්නිසා සොයාගත් හොඳම ඔසුව
සහ ප්‍රතිකාරය විපස්සනායි.

විද්‍යා අංශයෙන් ඉගෙන ගත් චිත්‍ර ශිල්පීන් ලේඛකයන්
ලෝකෙ ඕනතරම් ඇති.
මේ දෙක කරන්නෙ මොළේ දෙපැත්තෙන් බව ඇත්ත වුණත්
මේ දෙකෙන්ම සාර්ථක මිනිහෙක් වෙන්න
මේ දෙපැත්තම අවශ්‍යයි.
අයින්ස්ටයින්ගෙ මොළේ දකුණු පැත්ත
ඉතාම ප්‍රබල නිසයි ඔහු විශේෂ කෙනෙක් වෙන්නෙ.
ඩා වින්චිගෙ මොළේ වම්පැත්ත දියුණු නිසයි
ඔහු විශේෂ චිත්‍ර ශිල්පියක් වෙන්නෙ.

කුඩාම කාලෙ අම්මා කතා කියද්දි
මම රසවින්දෙ චිත්ත රූප කියල මට හිතෙනවා.
පොත් වල අතරින් පතර තියන චිත්‍ර වලින් පටන් ගෙන
චිත්‍රකතාවලට මගේ තිබුණ ආශාව සහ
චිත්‍රකතා වලින් වින්ද වින්දනය නිසා මා තුළ වූ විශ්වාසය
මා චිත්‍රකතා වලට යොමුවෙන්න හේතුවයි.
ඒ වින්දනය බෙදාගන්න ආශාවක්
ඉබේම ඇති වෙලා තිබුණා.

මතක හිටින ආසාවකින්
පාසලේ චිත්‍ර ඇඳ නොතිබුණත්
අඳින්න යොමුවෙලා ඉතාම කෙටි කලකින්
සති කිහිපයකින් වෙන්න පුලුවන්...
මේ මගේ ජීවන මාර්ගය බව
මම තේරුම් ගත්තා.
අවුරුදු 19දී
පැහැදිලිව මගේ අරමුණ ලිවූ දිනපොතක්
අදත් මා ළඟ තියනවා.

මම චිත්‍ර ඇඳීම රැකියාවක් විදියට
කවදාවත් දැකලා නැහැ..
පිටපතට අකමැති නම් සල්ලි දුන්නට
මට අඳින්න බැහැ.
වෛද්‍යවරයෙකුගෙ කෝණයෙන් බැලුවාම
මෙ හැඟීම් තේරුම් ගන්න බැරි වෙයි.
තමන්ට සුව කිරීමට බැරි නම්
රෝගියා හරවා යැවිය යුතුයි
කියා මම විශ්වාස කරනවා.
මෙහි හමු වුණ වෛද්‍යවරයෙකුට
වාදයකදි කියැවුණා...
"වෙන කෙනෙක් ළඟට යාවි කියල හිතලා
රෝගයක් නැති අයටත්
බොරු බෙහෙතක් දීල යවනවා" කියලා.
ඒ ආකල්පය වැරදියි.
මගේ මිතුරෙක් මට කිව්වා,
ඔහු දන්නා වෛද්‍යවරයෙක් ඒ වගේ වෙලාවට
"ඔය ලෙඩක් නොවෙයි" කියා
හරවා එවන බව.
මම හිතන්නේ ඒ තැනැත්තා බුද්ධිමත් නම්
වෙනත් වෛද්‍යවරයෙක් ළඟට යොමු වෙන්නෙ නෑ.
පහසුවෙන් රෝග සුව වෙන්න නම්
රෝගියාත් බුද්ධිමත් විය යුතුයි.

වෛද්‍ය විද්‍යා ශිෂ්‍යයෙක් විදියට ඉඳලා
චිත්‍ර ශීල්පයට යොමු වෙන්න
මූලිකම හේතු මේවායි..

ඒ වගේම මම කවදාවත්
මගේ අතීතය ගැන තැවෙන්නෙ නෑ.
මම හිතාමතා කළ වැරදිත්
නොදන්නා කමට, හැඟීම් වලට වහල් වී
සිදු වුණ වැරදිත් අනන්තයි..
ඒ කිසිවක් ගැන තැවෙන්නෙ නෑ.

මම හිතන්නෙ නෑ
විද්‍යාඥයෙක් වුණත් මේ සැනසිල්ල
මට තියේවි කියලා.
මිනිස්සු මත්පැනෙන් සොයන්නේ මේ මානසිකත්වය
මේ තෘප්තිය කියා මම හිතනවා.
මත්පැන් ගත්තොත් මේ සැනසිල්ල බිඳෙනවා.
සිහියෙන් විසීම මේ සැනසිල්ල සමග සම්බන්ධයි.

බොහෝ විස්තර මගහැරලායි ලිව්වෙ..
ඒ නිසා අපිළිවෙලක් ඇති.
මේ කියපු දේවල් වලින්...
අනවශ්‍ය ටික අයින් කරලා
අවශ්‍ය ටික ගන්න.

මගේ උසස්පෙළ ප්‍රතිඵල

මගේ ජීවිතේට
මගේ අධ්‍යාපන සහතික වලින්
කිසිම ප්‍රයෝජනයක් ලැබිලා නෑ.
මම බොහෝ පුද්ගලයන්ට සහ ආයතනවලට
චිත්‍ර ශිල්පියෙක් විදියට සේවය කළා.
මුල්ම කාලෙ
එකම එක ආයතනයකදි විතරක්
කට වචනයට පාසලත් ප්‍රතිඵලත් ඇහුවා.
ඒ ඇරෙන්න කවදාවත් කවුරුවත්
මේ අධ්‍යාපන සුදුසුකම් අහන්නෙ නෑ.
ජීව දත්තවත්
දුන්න බවක් මතක නෑ.
සමාජයෙ ජීවත් වෙද්දිත්
පොතපත කියවද්දි හැරෙන්න
මගේ සුදුසු කම් අදාළ වෙලා නෑ.

මම උසස්පෙළ කරන්න ගත්තෙ
ජීව විද්‍යා අංශයෙන්...
මාස තුනක් විතර උවමනාවෙන් වැඩ කළා..
චිත්‍ර අඳින්න පුලුවන් නිසා
Zoo-Botany දෙක ආශාවෙන් කළා.
ඒත් චිත්‍රකතා පැත්තට නැඹුරු වුණාට පස්සෙ
විදුහලට ගියාට පන්තිවලට ගියේ
යලට මහට..
ගුරුවරුත් බල කළේ නෑ.

මම A/L කළේ මාස තුනයි...
ඉතිරි කාලය මම කළේ චිත්‍ර ඇඳපු එකයි..
මගේ දැනුම ආයතනික නෑ.
මම ඉගෙනගත්තෙ තනියම සහ
ශිල්පීන් ඇසුරෙන්..
මම ඒ කාලය තුළ චිත්‍ර ඇඳ ලබාගත් දේ
අදත් මා ළඟ තියනවා.
උසස්පෙළ කල මාස තුනේ ගත් දේ මොකුත් නෑ.

උසස්පෙළ දැනුම එහෙම තමයි.
ශාස්ත්‍රය ගිලිහෙනවා..
ශිල්පය රැඳෙනවා.

මම පළමුවෙන්ම චිත්‍ර කතාව ඇන්දෙ
පාසල් යන ගමන්මයි.
එදා ඉඳලම මුදල් අතින්
කරදරයක් නෑ.
අවශ්‍ය වෙලාවට අවශ්‍ය ප්‍රමාණයට
මුදල් තිබුණා.
මේ සල්ලි වලින් මම මොනවද කරන්නෙ
කියල තැවෙන ප්‍රමාණයට
කවදාවත් ලැබිලා නෑ.

මම විශ්වාස කරනවා
මගේ කැප වීම තියන කෙනෙක්
වෛද්‍යවරයෙක් වෙන්න ගියොත්
ඔහුට උසස්පෙළ අදාළ වෙන්නෙ නෑ.
ගුරුවරු අදාළ වෙන්නෙ නෑ.
ඔහු ඉගෙන ගන්නෙ විභාග සඳහා නොවෙයි.
ඔහු ඉගෙන ගන්නෙ ජීවිතය සඳහායි.
ඔහු වෛද්‍යවරයෙක් වෙන්නෙ රෝගීන් සුව කරන්නයි..
මුදල් උපයන්න නොවෙයි.
රෝගියා සුව නොවුණොත් මුදල ඔහුට ණයක්.
විභාගය ආයතනික අවශ්‍යතාවයක් විනා
ඔහුගෙ ජීවිතයෙ අවශ්‍යතාවයක් නොවෙයි.
ඔහුට ප්‍රමිති නිර්ණායක
බරක් නොවෙයි.
එවැනි අයට
මුදල් ගෙවා ඉගෙන ගන්න අවස්ථාව
තිබිය යුතුයි කියා මම හිතන්නෙ
ආයතනික ප්‍රමිතිය නැතිව ලියාපදිංචි වෙන්න
ඔහුට නොහැකි නිසයි.

මේ වගේ හිතන අය විශාල පිරිසක්
අවස්ථාව නැතිව එළියෙ ඉන්න අතරෙ
යස ඉසුරු, නම්බුව, වරප්‍රසාද හොයාගෙන
වෛද්‍ය විද්‍යාලයට ඇතුල් වෙලා
අමාරුවෙන් සමත් වෙලා
ඒ යස ඉසුරු වෙනුවෙන් ජීවත් වෙලා
විශ්‍රාම යනතුරුම දුක් විඳීවි.
රෝගියා නැගිටලා ගියාට පස්සේ
ඔහුට වටින්නෙ ෆාමසියෙන් එන
කොමිෂන් එක විතරයි.
ඔහු සුව වුණාද නැද්ද කියන එක
ඔහුට ගැටළුවක් නොවෙයි.

ඔහු වෛද්‍යවරයෙක් විදියට
සලකන්නෙ බැහැ.
ඔහුට ප්‍රමිති නිර්ණායක අත්‍යාවශ්‍යයි.
''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''
මේ උසස්පෙළ ප්‍රතිඵල නිසා අමාරුවෙ වැටුණ
වෛද්‍ය වෘත්තියට නොගැලපුණ කෙනෙක්.